Jak poradziłam sobie z utratą psa.

Cześć!
8 lat temu dostałam od rodziców psa - owczarka niemieckiego. Był malutki, cały czarny i mięciutki, jak taka włochata kulka. Pies był moim marzeniem odkąd pamiętam, zawsze prosiłam rodziców i zawsze też słyszałam krótkie "nie", aż nadszedł dzień kiedy wsiedliśmy wszyscy w auto i podjechaliśmy na działkę hodowcy tych "małych czarnych kulek". Były dwie kulki do wyboru, do nóg rzuciła nam się ta wesoła, pełna energii i zapału. Jednak nasze serce skradła druga, leżąca na trawie i patrząca ze spokojem na nas swoimi pięknymi, brązowymi oczami. Nazwaliśmy ją Bruno. Bruno rósł jak na drożdżach, przemieniał się z dnia na dzień na dużego, dorosłego, postawnego psa, przypominającego ze swą grzywą króla dżungli - lwa. Zapomniałam wspomnieć, że miał małą przepuklinę na brzuchu i problem z mięśniami tylnych nóg - schodziły mu się jak prima ballerina, co też miało swój urok i był dla Nas tym bardziej wyjątkowy. W 2012 roku ( o ile dobrze pamiętam ) Bruno zachorował na uszy. Weterynarz stwierdził, że to gronkowiec złocisty. Leczyliśmy go cały czas, wydawaliśmy mnóstwo pieniędzy na lekarstwa i zastrzyki. Bywało lepiej i gorzej. Na przełomie 2014/2015 roku choroba ustała. Bruno pozwalał dotknąć się po uszach, nie uciekał, nie bolało go. Był takim psem jak wcześniej - radosnym i chętnym do zabaw. Kiedy byliśmy przekonani, że choroba ustała, nagle zaatakowała na nowo i można powiedzieć, że z podwójną mocą. Mój pies cierpiał, przechodził w domu z miejsca na miejsce i jęczał drapiąc się po uszach pełnych ropy i krwi. Nadeszły wakacje i ciężkie upały, które tylko pomagały choróbsku się rozwijać. Nie mogłam już patrzeć na cierpienie mojego najlepszego przyjaciela. Zadzwoniłam do mamy i pewnym głosem powiedziałam, że trzeba go już uśpić. Bo cierpi. Bo go boli. Bo go nie wyleczymy. Bo ile można? Nie wiem, ale chyba do końca tego nie przemyślałam. Moi rodzice wrócili z pracy, mama płakała. Była chyba najbardziej zżyta z naszym pupilem, a ja zaraz po niej. Wzięła wszystkie potrzebne dokumenty, wsadziła Bruna do auta i pojechała. Wtedy do mnie dotarło, co zaraz się wydarzy. A ja? A ja nawet nie pożegnałam się z nim, pozwoliłam mu tak po prostu odjechać.Chyba wszyscy żyliśmy wtedy tą ostatnią nadzieją, że doktor się nie zgodzi i powie, że jest jeszcze nadzieja i że trzeba spróbować. Niestety tak się nie stało. Rodzice wrócili już bez niego, a ja żałowałam mojej decyzji. Długo po tym płakałam, wspominałam mojego pupila i chciałam cofnąć czas plując sobie w brodę. Dopiero niedawno zrozumiałam, że to była dobra decyzja, a raczej zaczęłam tak sobie wmawiać. "Przecież on my sie tu męczył, a my tylko skróciliśmy mu cierpienie." Na samym początku nie myślałam, że będę chciała mieć jeszcze jakiegoś psa. Siedziało we mnie cierpienie ( co ja mówię.. dalej siedzi. Pisząc tego posta łzy leją mi się strumieniami po policzkach i robię przerwy w pisaniu, by nabrać powietrza i się uspokoić.. ). Z czasem zaczęłam spostrzegać brak czegoś w domu. Jak kiedyś przeszkadzał mi nocny dźwięk pazurów stukających o panele przedpokoju, tak teraz mi tego bardzo brakuje. Postanowiliśmy kupić drugiego psa, który wypełni pustkę w naszych sercach, aczkolwiek wiem, że nigdy nie będzie to takie uczucie, jakie towarzyszyło mi przez te 8 lat.

Nigdy o nim nie zapomnę.
Kasia